Próba

Z okazji mojego małego święta dostałam książkę, którą tak bardzo chciałam przeczytać, ponieważ poruszana w niej tematyka jest dla mnie bardzo istotna. Myślę tu oczywiście o "Dowodzie" Ebena Alexandra, który przekroczył granicę śmierci i odkrył niebo. Opis niniejszej pozycji obiecywał wiele ciekawych informacji, co więcej, przekazanych przez człowieka, którego całe życie poświęcone było nauce i faktom.

Oczekiwałam zatem fachowej analizy, która pozwoli mi zrozumieć przeżycia z pogranicza śmierci. Wierzyłam, że jego podejście będzie bardzo interesujące, gdyż autor jest neurochirurgiem i przedstawia wiedzę z pogranicza śmierci, dodając informacje typowo lekarskie, uzupełniając tym samym moje braki merytoryczne w tej dziedzinie. Poza tym miała to być literatura, w której ów neurochirurg przewartościował swoje podejście do wiary, więc założyłam, że ta książka odkryje coś niezwykłego. Tyle jeśli chodzi o założenia, a teraz szczegóły.

Będę z uporem maniaka podkreślać, że literatura amerykańska jest w moim odczuciu bardzo naiwna. Uznałam za wielki plus historię neurochirurga, który opisał bardzo szczegółowo swoją chorobę, w sposób dla mnie zrozumiały. Przecież mógł posłużyć się nomenklaturą fachową i nie zrozumiałabym ani słowa. Ucieszyłam się zatem, że narracja jest przyjemna i strawna, ale problem pojawił się w momencie, gdy ów naukowiec zaczął interpretować świat duchowy.. 

Zawiodłam się bardzo, bo o ile sfera człowieka chorego, jest dla innych namacalna i powinna być potraktowana w książce jako tło wydarzeń, o tyle przestrzeń nieba - ta znacznie ważniejsza dla czytelnika, została opisana w tak infantylny dla mnie sposób, że trudno było zrozumieć, co tak naprawdę autor miał na myśli.

Zastanawiam się z czego wynika ta rozbieżność? Być może faktycznie trudno jest za pomocą zwykłych słów nazwać to, czego doświadczyło się podczas takiej podróży, ale w takim razie po co ta książka? Jeśli już autor podejmuje ten trud, to niech chociaż spróbuje to zrobić rzetelnie. Chorobę potrafił przedstawić w sposób bardzo kompletny, trudne fragmenty tekstu przedstawił poprzez przykłady, obrazujące niejasne dla laika konsekwencje choroby, którą przebył. 

Jeśli zaś chodzi o doświadczenia z pogranicza śmierci, to poza kilkoma opisami, nie czuję się mądrzejsza. Spodobał mi się jeden fragment, który chciałabym przytoczyć, ponieważ uważam, że w jego treści ukryte zostały najważniejsze informacje: "jak bardzo jesteśmy ślepi tu, na ziemi, na pełną naturę duchowego wszechświata, zwłaszcza ludzie tacy jak kiedyś ja, którzy uważają, że materia to istota rzeczywistości, a wszystko inne - myśl, świadomość, idee, emocje, duch - są jedynie jej wytworami" (s. 217).

Pozostałe fragmenty fabuły, związane z jego życiem rodzinnym, nawróceniem i wiarą w życie duchowe, postanowiłam przemilczeć, bo są dla mnie wybitnie amerykańskie, czyli nieco "na wyrost", zdecydowanie ubarwione i bardzo infantylnie przedstawione. Co nie zmienia faktu, że i tak doceniam tę pozycję, za samą próbę podejścia do tak trudnego tematu, ale póki co moim niezaprzeczalnym mistrzem w tej materii jest Bernard Jakoby, do którego książek bardzo gorąco odsyłam.Klik